.

Armed Cloud is opgericht in 2011 door gitarist Wouter van Veen en bassist Boris Suvee. Na wat personeelsverschuivingen, een promo-ep in 2012 en een vrij succesvolle deelname aan Dutch Exposure is de band in de huidige samenstelling helemaal klaar voor het grote werk. Kosten nog moeite werden bespaard om het debuutalbum “Obsedian Desert” tot in de perfectie te realiseren. Niemand minder dan Christian “Moschus” Moos van de welbekende Spacelab Studios in Duitsland werd benaderd om dit album te produceren. Hij staat tevens bekend om zijn ‘no nonsense mentaliteit’ en heeft op die manier de band een extra impuls gegeven. Het resultaat is gemasterd door Eroc, die zijn sporen oa heeft verdiend bij Gröbschnit en ondertussen al ruim 50 jaar ervaring heeft met muziek en studiowerk. Geen kleine jongens dus.
Bovendien was Sandor Kwiatkowski verantwoordelijk voor de coverart, en dat is ook geen grote onbekende. Deze Zwitser heeft onder andere gewerkt met Clepsydra, Zenit en Amplify.

Als je dit zo leest, kan dit hagelnieuwe album niets minder zijn dan een geweldig debuut….

Mijn verwachtingen waren extra hoog gespannen na het al eerder vrij gegeven nummer “Jealousy with a Halo” een aantal weken geleden. Dit vond ik al zo’n enorm verschil met de nummers die ik al kende van de demo en Dutch Exposure.

En mijn verwachtingen worden waar gemaakt. De eerste seconden van de titeltrack tikken langzaam weg in een zweverige sfeer welke overgenomen wordt door een pompende bas en drums. En meteen valt het geluid op. De mix is lekker fris, gelaagd en gedetailleerd. De bassen zijn lekker diep, en gitaren mooi in balans. De typerende vocalen van Daan Dekker liggen heerlijk midden in de mix waardoor het allemaal veel rust uitstraalt, zelfs in de stevigere gedeeltes.
Het album is enorm gevarieerd, en gaat van zweverige balad naar krachtige progmetal. De composities zijn heel fraai bedacht met oog voor detail. Heel duidelijk is te horen welke bands deze getalenteerde groep jonge mannen muzikaal gevormd heeft, echter weten ze er wel een eigen smoel aan te geven. Zelf geven de heren aan in de perspromo geinspireerd te worden door Dream Theater, Queensrÿche, Rainbow, Iron Maiden, en Sonata Arctica. In grote lijnen ben ik het daar wel mee eens, echter zit het meer in de progmetalhoek dan de classic rock. De gitaarsolo’s van Wouterzijn van bovengemiddelde schoonheid, en zeker met veel gevoel gespeeld, en zijn ook heel bepalend voor het geheel in combinatie met de vocalen van Daan.

Al met al dus een debuutalbum waar menig band jaloers op mag zijn. Ik ben heel blij dat er bewust voor gekozen is om hier goed de tijd voor te nemen en dat er heel zorgvuldig is gezocht naar een goede producent. Het heeft geresulteerd in een album dat mij in ieder geval enorm aanspreekt.